‘Jouw paard doet vast altijd keurig wat je van haar verwacht!’, krijg ik weleens te horen van mijn klanten. Nou… als ze mij soms met mijn paard bezig zien, komen ze van een koude kermis thuis. Waar ik tijdens lessen consequent en ontspannen ben, is dat in de interactie met mijn eigen paard zeker niet altijd het geval. Ik stop haar bijvoorbeeld brokken toe op momenten dat dit niet heel handig is, lach keihard als ze me omver duwt, maar ik heb soms ook minder geduld met haar. Ik denk dat veel mensen dit zullen herkennen: je eigen paard trainen is iets heel anders dan met het paard van iemand aan de slag gaan.
Het belangrijkste verschil tussen werken met mijn eigen paard en de paarden van anderen: de hoeveelheid emoties die erbij komt kijken. Ik vind de meeste paarden leuk en lief, maar mijn eigen paard is natuurlijk fan-tas-tisch. En dus loop ik om niks al te joelen dat ze zo knap is en beloon ik soms op het verkeerde moment, omdat ik vind dat ze zo haar best doet. De andere kant van het verhaal is dat ik ook kan denken: ‘De vorige keer deed je dit ook, dus nu gewoon even meewerken!’, terwijl ik bij de paarden van andere mensen vaak alle begrip en geduld heb. Ook kan mijn eigen paard me veel meer persoonlijk raken. Als zij niet doet wat ik haar vraag, kan ik het gevoel hebben dat onze connectie niet goed is of dat ik het niet goed genoeg doe voor haar, terwijl ik bij een ander paard veel objectiever kan bekijken waarom een training (nog) niet het gewenste effect heeft.
Nu denk je misschien: ‘Dat paard zal inmiddels wel een ongeleid projectiel zijn’, maar daarin kan ik je (en mezelf) gerust stellen. Ze is hartstikke braaf! In de ruim vijf jaar dat ik haar heb is ze veranderd van een boos, gestrest paard in een zacht, mensgericht en vrolijk paard. Dus ergens gaat er ook een heleboel goed! Want, en dat is in mijn ogen het grote voordeel van het hebben van een eigen paard, zij daagt me ook het meest uit om me te verdiepen in de belevingswereld van het paard. Als zij ‘nee’ zegt, wil ik er natuurlijk alles aan doen om een ‘ja’ te krijgen. Dankzij haar heb ik me gestort op zaken als biomechanica, stress release, trainingsmethoden met meer keuzevrijheid én mijn eigen mindset. Zij blij, ik blij en mijn klanten en hun paarden plukken daar ook de vruchten van.
Dus ja, het trainen van mijn eigen paard gaat zeker niet altijd zoals ik dat zo mooi in mijn lessen en blogs omschrijf. Het is echter wel het meest waardevolle proces dat ik ken. Soms is het heel confronterend en op andere momenten juist magisch mooi en raakt het me diep in mijn hart. Dankzij mijn eigen paard ben ik de (paarden)vrouw die ik nu ben. Al die verwennerij, inconsequentie en confrontaties dienen in mijn ogen een hoger doel, namelijk: groei! Dus als jij een volgende keer met je paard staat te klungelen, onthoud dan dat jullie aan het leren en groeien zijn en dat dit met ups en downs hoort te gaan. Geniet van het proces, luister naar je paard en durf ook bij jezelf te rade te gaan waarom sommige dingen je zo raken. Paarden kunnen ons minstens zoveel leren als wij hen. En je eigen paard is nu eenmaal de allerbeste goeroe…